Pathologische schoonheid
Wanneer
Alleen maar
de echo van een ziel achterblijft…
zichzelf ‘musend’
door lege ruimtes,
waar je gedachten kunnen dansen,
en koesteren
of
waar
je hart zichzelf binnenste buiten
keert,
en
alleen maar de essentie
zichzelf reflecteert
fragmenteert ook..
om uiteindelijk
dat
op te roepen
wat nooit
kwijt was….
wat zichzelf in de catacomben van ons geheugen
langs lang vervlogen plekjes heeft genesteld,
om dan enkel en alleen maar
in een beeld
in een woord,
uit het niets te laten uitbarsten,
alsof het nooit kwijt was,
alsof ons geheugen dan verstoppertje
met ons speelde al die jaren
of is het niet zo dat we
schoonheid herkennen,
door ze vooraf al gezien te hebben
en al dan niet
als dusdanig
in dat verre geheugen van ons gecatalogeerd te hebben
dat ze zoiets
kwetsbaars krijgt
die schoonheid,
poreus
in de vorm van een lichaam
dat voortdurend
afbreekt
en weer opbouwt,
zichzelf ontvouwt onder chirurgijnse
handen
wanneer het geheeld moet worden
of uit elkaar gepuzzeld
wanneer het dient begrepen
na de dood,
dat ook dit schoonheid mag
en kan zijn
een beeld
dat op je netvlies strikt
en daar
misschien ogen teistert
met wat ze voor zich ontbloot zien,
en wat dan schoonheid mag zijn
de roerloze rode lippen
of een zichzelf onthullend lichaam
in een meesterlijk netwerk
aan verbindingen met elkaar
tot helemaal
in de perceptie
van wat dat woord,
dat’schoone’ woord
dan wel mag betekenen,
dat ze hier aanwezig is,
die schoonheid,
tussen
wetenschappelijke kunstenaars,
en artistieke wetenschappers,
en dat ze uiteindelijk
net hetzelfde doen
kijken
alle twee,
voelen
wat ze zien,
vertalen
verweven
met wat ze ‘weten’,
zoiets,
dat het nog veel verder
kan gaan
binnen de ruimtes
van ons denken,
waar we
dat ‘leven’
van de dag dat
we deze plek
aanschouwen
en
in een soort van ‘overleven’
komen te zitten
onze onsterfelijkheid
laten aanvechten,
haar schoonheid bewaren
in klank
beeld,
woord,
en geschiedenis schrijven
gepuurd in de tijdsgeest
waarin ze vertellen
en begrijpen
klaarheid brengen
in dat wat altijd een beetje
een mysterie hoort te zijn,
toch?
het oudste goed ooit gevochten
gestreden
al dan niet met religie...
..
maar nooit
ontleed
of dat dit dan aan de wetenschap is
om dat te doen,
het leven
uitleggen
dan wel,
dat die ook niet noodzakelijk zichzelf
verloochent
in de pathologie van lichaam
dat hervormt
morfologeert
en opnieuw hoort ontdekt
om opnieuw te kunnen liefhebben
in al zijn of haar
onvolkomenheden
en of die überhaupt wel bestaan
want het heeft toch
enkel en alleen maar
met de ‘beleving’ ervan
te maken,
...
ook dat,
en die staat u hier vandaag
te doen,
want wat is wat een kunstenaar
streeft
zichzelf in al zijn eenvoud
in deeltjes van hem- of haarzelf
achter te laten,
in gedachten
in dat wat
aangevochten wordt
door wetenschappers,
en dat ze hand in hand
eenzelfde avontuur lopen
maar,
wanneer het er op aankomt
is aan de dood geen ontsnappen aan,
enkel uitstel
kan verleend,
visualiseren
wat dit leven voor ons betekent,
en heeft betekend,
dat het pijn doet soms,
in wat we leven
in wie we liefhebben
en weer kwijtspelen
en soms ook niet,
dat de pathologie van hun schoonheid
ook die
van hun liefde is,
en dat de wereld
de onze is,
en toch ook niet,
maar misschien
heel misschien
toch een beetje vandaag,
hier,
want we vechten haar aan
hoe kunnen we ooit anders doen
hoe kunnen we blijven
kijken
en uit elkaar puzzelen,
hoe kunnen we in het zachte gedicht
van een lichaam
dat zich in alle stilte
al dan niet levend
tussen onze vingers ontplooit
niet lezen…?
het mooiste verhaal verteld …
altijd ,
in wat voor vorm
het zich ook ten toon spreidt,
dat het niet anders kan dan dit zo doen
en waar gaat het dan om
dat vleselijke
en wat er zich in kan ontbreken
of aanvullen
dan wel
gedachten
en een geest
die tegen de randen
van hun huis
hun schedel beginnen aan te lopen
en los daarvan
nodig hebben
te ontsnappen
aan de geplogenheden
van een maatschappij
zijn ze dan pathologisch te noemen
of hebben ze een originele
kijk op schoonheid,
misschien is juist het mysterie
de creatie ervan
het in vraag stellen
dat kunst niet alleen de wetenschap
onderzoekt
maar ook zichzelf
net als die wetenschap dat doet,
en dat ze elkaar ergens halfweg
beminnen,
en misschien op dat subtiele
punt
de quintessens
ervan aanraken,
of we dat hier doen vandaag…?
dat is aan u om te voelen
tastbaar te maken,
in wat ze voor ons was,
en altijd zal zijn
schoonheid
van leven
schoonheid
van dood
en alles wat zich daartussen hunkert….
Copyright Caroline Hübner
RSS Feed
